Niks nijs onder de zun. Over de oostwand van Grootmaart ien Stad

Ol Klaas-oom — ’t is al joaren leden
Was op ain Dinsdag as noar stad,
In luip op ’t Groode Maark te kieken;
Op Vaimaark was e’ ’t meer as zad.

Doar har e niks zain, dat hom loende*,
In toch was ’t miseroabel duur;
In kroug wol e ook nait haltied zitten,
In ’t spoor gong eerst mit daardhalf uur!

Zoo luip e din op ’t maark te slentren,
In kiek, doar was ja volop waark:
Ze bauden net dat huus van Scholten,
le waiten ’t wel, dat huus van zaark*.

Stief ston ol Kloas der naor te kieken
In docht: Wat wordt dat aiglieks nau?
Dou zegt noast hom zoo’n stadsmeneertje :
“Zeg vrind, wordt dat geen mooi gebouw?”

Kloas kikt hom aan in zegt zoo dreugies:
(Hai snapt, dat ’t heertje hom kullen* wil!)
“Of ’t mooi wordt, nou! mol’ wàt zel ’t worren ?
Kiek, doar stait mien verstand veur stil!”

“Wat of het wordt?” zegt dou het heerschop,
In lacht in denkt: nou heb ‘k om wis,
“‘k Dacht dat je ’t wist, dat het gebouw daar
Een gekkenhuis voor boeren is!”

Aal ’t volk aan ’t lachen! Kloas-oom dreugies:
“Veer gekke boeren? Nou – meschain
~Is ’t woar, want kiek, veur gekke stadjers
“Wör ’t spultje stellig veuls te klain!”